Aşka Dair Şiiri - Ferhat Şimşek

Aşk, aşk neden imkansız olanla sınar bizi? Neden hep olmayacak şeylerin peşine düşürür? Olmaması gereken zamanlarda, olmaması gereken insanlarla neden sevgi deryasına dalarız? Oysa ne gariptir uğrunda ölmeyi göze aldığın şahsın gözünde çocuksu bir eylemde bulunuyormuşsun gibi gözükmek. Ne gariptir ki ne zaman gerçekten sevsek, sevilmeyişlerimiz. Nasıl olmuş, ne şekilde olmuş anlamadan severiz, yazık. Yazık çünkü isteyerek bulunmadığımız bir eylemin acısını binlerce yalnız gecede yaşarız. Yazık çünkü karşımızdaki kişinin gözünde bir acıma duygusundan fazlası değiliz. Yazık çünkü bunca yaptığımız şey kendiliğinden olsa dahi büyük ızdırıplar yaşatıyor yüreğimize. Bazen sadece bunlar acıtmaz içimizi... Kimimiz karşındaki divane gibi sevsede unutmalıdır, kimimiz karşındakini ölürcesine sevsede mutlu olması için mutsuz olmalıdır, kimimiz karşındakini kul köpek olurcasına sevsede başka ellere teslim etmelidir. Çocuğuzdur gözlerinde, acınası insanlarızdır. Unutursun, unutursunuz diyişleriyle sanki acı vermiyormuş gibi konuşurlar ya hani bunları da geçin; günler geçer, aylar geçer, yıllar geçer elbette ki unuturuz. İnsanız sonuçta ölüm bile unutuluyor haliyle amma neye yarar ki gönül şimdi kanıyorsa yarını düşünmek neye yarar. Her gece bir köşeye geçip sessiz gözyaşları içimizi acıtıyorsa eğer ne yarar ki... İçimizde kaç fırtına kaç cehennem kopuyor kimin umrunda... Hem ne acı şeydir değil mi? Ölürcesine sevdiğin insanı unutmak zorunda oluşun. Olsun madem ki canan canımdan yanacak, canımı canan için yakacağım. Madem ki canan bir tebessüm edecek; bir gün, bir ay, bir yıl gecesinde daha hıçkıracağım. Madem ki canan mutlu olacak bırakırım can candan çıksın..