Aşka Dair Şiiri - Bahadır Çelikbaş

Doğmakla başlamıyor bu dünyanın çilesi.
Bu hayat ki sevdalar, âşıklar silsilesi.

Bir güzele tutulmak, bir ela göz telaşı,
İnsanoğlu bu yolda döküyor kanlı yaşı.

“Sevme” demek geliyor her yiğidin aklına,
Sonra kendi varıyor sevdiğinin farkına.

“Bende mi? ” diyemiyor, sorgulamıyor bunu.
Belki de hiç bilmiyor aşkın ne olduğunu.

Peki, nedir bir düşün, sevdayı kutlu kılan?
Nedir bunca insanı ateşlerde yandıran?

Cevabını bulamaz ne ukala, ne âlim,
Esrarı yalnız sende, bu tılsımlı sualin...

Herkes kendi gözüyle görür aşkın sırrını.
Sevgilide öğrenir, hem zevki hem kahrını.

Kimisi var kavuşmaz, bilmez yârin tenini,
Kimi de yanındayken anlamaz kıymetini.

Sürünür uçtan uca belki tat, belki acı,
Lezzetine varırsan giyersin böyle tacı.

Yalnız bir çift göz ise bu dünyada emelin,
Ya aşkı tatmamışsın, ya da çürük temelin.

Yanar âşık dediğin yârin bir çift sözüne.
Yalın parmak davranıp şelpe vurur sazına.

Mızrabına el süren hisseder mi o teli?
Beklide dokunduğu, sevdiği yârin eli...

Bir tınıda hatırlar verilen ilk buseyi.
Bir başka sesten alır, alacağı hisseyi.

Bu koca çark böyledir, döner seni ezerek.
Bazı gün sevindirip, bazı zaman üzerek...

Ezildikçe kan akar, hem bedenden, hem ruhtan,
İşte bu kan dediğin çarkı ayakta tutan.

Bin yıl sonra uyan bak, aynı döngü aynı hat.
Tanrı böyle istemiş, yıkılmaz bu saltanat.

Aklın yolu bir derler, aşkın yolu garabet,
Elinden tutan yoksa yolun sonu felaket.

Yanarsın için için, varamazsın o suya,
Her yandan çevrilirsin, düşersin bir pusuya.

Eşkıyalık çok olur bu korkunç cenderede,
Yâri senden alanla dövüşmek var törede.

Sunulur tatlı canlar aşkın ilahesine,
Ancak böyle varılır Tanrı’nın hanesine.

(05.10.2009)