Aşka Çekilen İflas Bayrağı

Günaydın sevgilim,
Yine sensiz uyandım bugün.
Kurtulmaya çalıştığım prangalarım kesiyor bileklerimi
her keresinde.
Damarlarımdan akan bile sensizlikken,
Nasıl alışılır yokluğuna?
Buram buram özlem kokan şiirler yazdım da ne çare,
Körelmiyor içimin yangını,
Bense bile bile mayına sürükleniyorum.
Dağlarım denize yıkıldı,
Gökle yer bir oldu da,
Bir sen gelmedin gittiğin o günden beri.
Yağmurun cama vuruşunu izliyorum usul usul,
Sokaktan el ele geçen çiftleri görünce,
Daha bir ah ediyorum sana,
En çok da kendime kızıyorum.
Dirhem dirhem biriktirdiğim sevgim,
Ağırlık yapar oldu ömrüme.
Geçmişimden tutup fırlatamadım aşkımı.
Munis bir yalnızlık beklerken,
Yedi kat dipte çürüyor gençliğim.
Artık her gece günah, her gece haram bana
Sen olmayınca…
Sevmek ne demekmiş anladım sevgilim,
Sevmek; cayır cayır yanmakmış kor alevlerde,
Hiç sahip olmadığın bir kalbin ardından.
Sevmek; ölüp de yaşamak zorunda olmakmış.
Bedenim çöp sevgilim,
Zihnimse geleceğim gibi; kapkaranlık.
Sen gittin çöktü yalnızlık bulutları,
Hala gelmedi ömrüme bahar.
Hafif bir gün ışıntısı görsem kâfi ama
Kader öyle bir teyellemiş ki yalnızlığı ömrüme,
Aşka beyaz bayrak çekmiş gibi.
Hâlbuki sevgilim,
Ben alacaklıyım bu hayattan.
Bir ana alacaklıyım, bir baba bir yar.
Alacaklı kalmak iflas ettirdi gençliğimi.
Köpüren denizde cansız bedenimi hayal ediyorum her
keresinde fakat
Korkuyorum sevgilim, sonunda yine sana varamamaktan
korkuyorum.