Aşk Yolcusu Şiiri - Serdar Arı

O yolun yolcusu oldu dediler,
Artık iflah olmaz dediler,
hakkımda atıp tuttular arkamdan.

Ve haklıydılar;
Ne yoldan geçerim ne yar'dan,
Ne geri dönerim ne ardıma bakarım,

Gittim gece gündüz demeden,
Acı tatlı ayırt etmeden,
Dünya ahiret gözetmeden,
Bir başıma yalnız demeden,
Dostsuz kaldım diye feryat etmeden!

Aşk nefesimi kesti,
beni benden etti,
her yanımı aşk bastı,
kalbimi güller sardı,
dikenleri size kaldı!

Aşk yolunun yolcusu dediler...
Aşkı hiç bilmediler...
Aşktan nasip geldi bana,
hiç mi hiç bilemediler!

Sevdiler sandılar aldandılar,
yaşadık dediler aldandılar,
hayat bize güzel dediler,
hatta insanlarız biz dediler,
hep kendilerini kandırdılar!

Yol çok gibi geldi,
tek yol olduğunu bilemediler!
Yollarda kayboldular,
sonra eyvah biz ne yaptık dediler!

Bir yolum var bin yola değişmem,
bendeki bu aşkı dünya malına değişmem,
Aşk nimetini tüm makamlara değişmem,

Yol tek,
Aşk tek,
Ben yek,
bir aşk yolcusuyum...
Zamansız, mekansız bir aşıkım...

Yoluma yoldaş ne gerek?
Bu aşk beni er kişi edecek!
Çilesi bitmez bu yolun,
bitse aşk olmaz!
Vuslat var ise sonunda,
hasretim var çekecek!

Yolum aşktır benim,
Aşk-ı yol tuttum da,
nice köpekler kovaladı beni,
Av mıydım onlara,
yoksa
Avcı mıydım?
Görek yolun sonunda;
kim aşık
kim sarmaşık!

Aşık yola düştü de,
nam kazandı.
Sarmaşık sarmaladı sardı dünyayı da,
bu alemde yolsuz kaldı!