Aşk yokuşu - Garip Çoban

Aşk yokuşu - Garip Çoban

Aralanmış kapı zamanın kıyısında kendine zamanı olmayanlar için.
Ve göz kapağının işaretidir yağan yağmur.
Ve sevmekten korkudan ağırlaşmış gecelerin.
Gecede bi dolu çukur sevdiğim şiirlerden hatırladığım.
Bilmek, kendine gelmektir.

Gönül damdaki yakarman.
Ve suyun içinde kalan gemi.
Ve geri döner duada b/eklenen şems vakti.
Her dönemeçte sokakların.
Bilmek, kendine gelmektir.

Ve yalnızlar sokağına girenler için yapılacak hiçbir şey yok.
Ve yerine konmamış güneşe rağmen
Yerine kondu buzlanmış insan.
O kabirden çıkan kişinin elidir eriyen.
Bilmek, kendine gelmektir.

Yangınların bütün çapraz ateşlerinde kaldı adalet.
Buzlar ışıldar mülteci insanlık hala insan olamadı.
Madem ocaklarının en derin yerinden.
Son cümle mutsuzluğumun kuytusu.
Bilmek, kendine gelmektir.

Şair düşten uyanmış duygusal olarak rüzgar olmuş dua gibi gönüllere.
Parıldayan gülüş yönetir yönetenleri.
Sabahın kırılgan dekoru olmuş beton suretler.
Ve hala geciken uykuyla doluysa sokaktaki insan.
Bilmek, kendine gelmektir.

Düşler çitlerle çevrilmiş dereleri geçemiyor.
Gece yalnızlığı çıkarır sokak çocuğuna.
Paçavraları korur ayazın merhametsizliğini.
El üstünde oynaşan evlerin ışıkları sönmez.
Bilmek, kendine gelmektir.

Bir sözün yazılı olmadığı sayfadan daha titrek yüreği.
Talihten yana hiç, insandan yana piç.
Solgunum ben, sonu gelmiş sokaklarımın.
Ölümcül aşk gülüşündeyim.
Bilmek, kendine gelmektir.

Bütün uzaklıklar yırtık, sevgi sallanır.
Şu karşı kabristandaki çıplak kimdir?..
Gökyüzünden başka birşey yok artık gözlerimin önünde.
Hiç durmadan, bir seferde alınır mesafe.
Bilmek, kendine gelmektir.

Işıksız günler ve uykusuz gecelerden.
Ve bu akşam bütün bu kalın pas tabakasını silmek isteyen.
İnsanüstü bir çabayla yürekleri kemiren yası.
Niçin yıkıntıları altında kalır insan insanın?..
Bilmek, kendine gelmektir.

Uzun zaman kısa ömürde.
Ya niçin bunca sevgi, bunca kin.
Direnmez artık insan kendine.
Yalnızlık bencilliğin şefkatsiz fırtınalarında dere gibi akarda akar.
Bilmek, kendine gelmektir.

Cezir v/ar’sa, Med b/aşka kanat olur.
Zaman ve ben arasında O.
B/akarken yaşananların dalgasına.
En acı zamanın tadını getirir gönül denizinin çalkantısı.
Bilmek, kendine gelmektir.

Temizlediği benim kıyıya vurduğumda kaç yaşında ölüm sevgili.
Ve yarıda kalmış düşlerin adını kazıdık sahillere.
Beklemez artık ölüm.
Uykuya dalan ruhta, uyku pişmanlığın silinmesi mi?..
Bilmek, kendine gelmektir.

Dem çeker gönül, ehli davete.
Söz meydanında sükutun sesidir aşk.
C/an’dan içeri olanın sureti boş gezer.
Anın şulesi anahtar ve kilid gibidir.
Bilmek, kendine gelmektir.

(Y.ed - Engin Demirci)