Aşk Yokuşu Şiiri - İsmail Timur Laçin

Aşk yokuşunda bir sabah vakti,
Tırmanmaya çalışırken bir külüstür araba,
Dumana boğuldu sokak, boydan boya.
Aşk yokuşu, okula giden öğrencileri uğurladı önce.
Sonra da birer birer babaları işe.
Anneler masaları toplarken evde,
Tekrar sessizlik kapladı yaşlı yokuşu.
Aşk yokuşu yalnız kalmadı uzun uzun.
Anneler çıktılar dışarı; pazara, alışverişe.
Ve geri döndüler evlerine.
Ellerinde kilo kilo meyveler, sebzeler.
Bazılarının kucağında, yaşını doldurmamış bebekler.
Girdiler mutfağa yemek yapmak için akşama.
Derken aşk yokuşu okul dönüşü,
Çocuk cıvıltılarına sahne oldu.
Annelerinden izin alınca çocuklar,
Doluştular sokağa; kimi saklambaç, kimi körebe.
Hava kararırken tüm şehirde,
Girme vakti gelmişti evlere.
Aşk yokuşu, günün yorgunluğunu atarken üzerinden,
Dönüyordu babalar da işlerinden.
Sımsıcak yuvalarda yenildi yemekler,
Ardından bir Türk kahvesi ne güzel gider.
Bir gün böyle sona erdi Aşk yokuşunda.
Evlerin ışıkları sönünce,
Aydınlattı sokak lambaları yokuşun yüzünü.
Ve art arda günler, takip etti aynı günü.
Ta ki, oluncaya kadar;
Ya bir doğum ya bir düğün ya da bir ölüm.