Aşk Yoksulu Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bir mendil gibi katlanmıştı zaman,
gül kokulu hatıralar dökülüyordu avuçlarıma.
Her gülüş, senin gamzene benziyordu,
Her adım, senin eksik yanındı.

Ben seni unutmuyordum,
Seninle unutuluyordum.
Bir duvarın dibinde değil,
Yüreğimin en kuytusunda yazıyordum seni.

Yağmur yağdı, izler silindi,
Ama ben hâlâ seni tanıyordum.
Korktuğum kadar vardın,
Ben de var olduğum kadar susuyordum.

Bir dua gibi geçtim sokaklardan,
Bir rüya gibi sevdim seni.
Yoksul değildim artık,
Senin yokluğunda
bile zengindim.