Aşk yaşatır Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Bindokuzyüz otuzlarda yağmur yağardı
Bin dokuzyüz seksenlerde,de yağdı.
Bin dokuz yüz doksanlarda, da.

Sen hep ordaydın ama senin pencerelerinde,
Yağmur bir başkaydı.

Hep hüzünle birlikte yağardı
Çiçekler açtı, çiçekler soldu.
Yeni bebeler doğdu.
Karlar yağdı dağların yamaçlarına
Sade, o eş oldu gecelerine
Gün kaç kere doğdu,
Kaç kere battı perdelerine...

Sen, hep o hayalle yaşadın
Hep yanındaydı, seni yaşatan sevdiğin kadın
Sana mektuplar yolladı yıllar yılı giysiler gönderdi
Hep onunlaydın gerçekte, hayalde
Hiç açmaz büyümez dedikleri bir çiçeği,
Sabrınla sevginle suladın yılmadın,
Sen yalnız değildin yalnız kalmadın...

Nasıl da geçti kırk yıl dile kolay
Sonunda ihtiyarladın, derken genel af çıktı

Sen çok şaşırdın bu işe,sarsak ayakların ve
Yorgun kalbinle,gidip, gidip duvarları okşadın
Kırk yılın arkadaşlığı hatırına;
Ne olur çık, çık, çık, git! ne olur ölmeden çık git.

Oyalanma ne olur, güneşi bahçenin ötesinde kucakla...
Çay bahçesine git yine sevgilinle
Sahilde,ki restoranda yemek ye.

Asırlık çınarın altında, seni bekleyen yaşlı kadınla.

20-Mart-1994-Erenköy/ İstanbul