Aşk Yangınlara Sarar Kendini

Sar hüzünleri
ölümün kanlı eli soğusun biraz
yoksa kırıntısı kalmaz sokaklarda insanlığın

cumartesi sıradan bir gündü önceleri
annelerin başına toplaya toplaya öfkeleri
şimdi bir Arasat, ölümle kalım arasında

üşüyorum anne, artık vicdanlar kurusıkı
biber gazına sürüyorlar çocukları
gözlerinden güneşi çalıp
dal gibi kırıyorlar toprağa

biliyorum anne
iliklenmiyor kederimizin kopçaları
bir insanın kanı meçhul kaldıkça
direnebilir bir ülkeye
direnebilir haklılığı zırh gibi
üzerinde taşıyan halklar.