Aşk Yağmuru Şiiri - Sabri Özcan

Aşkın iklimine vardım
Sağ yanım sırılsıklam sol yanım pür ateş
Yağmur sağnak olalı böyle ıslanmak görmedi
Ateş köz olalı böyle yanmak bilmedi
Öyle bir ıslanış ıslandım ki
Arşın yüzdüğü sulara eriştim
Şöyle bir yanışla yandım ki
Nurun ateşe çaldığı ana yetiştim
Kainat varla yok arası bir yerde
İğne ucundan ince sonsuzluk denizinde
Issız bir karanlıkta paramparça savruldum
Öz ateşim ile kendi yağımda kavruldum
Aşk yağmurunda su oldum boğuldum
Hayat denizine dalıp aşkı soğurdum
Bir çakıl taşıydı yalnız bulduğum
Delindi ellerim yer gök ve arş
Taşımı düşürdüm aşk denizinde
Bir yanım buzdan bir yanım közden
Çok uzaklaştım sesten ışıktan sözden
Ateşler içinde kayboldum gözden
Elimden tutan sen ol istedim
Ne ellerim kaldı ne de bedenim
Evren içinde ben bir zerreyim
Ateşim ateş yağmurum yağmur
Arasam da seni artık bulamam
Kaybettim kendimi ele soramam
Sesimden uzakta kendim duyamam
Ne söylesem duysam dahi bilemem
Ne selamın kaldı bende ne de bir anın
Rüzgar alıp getirir mi gözlerindeki nemi
Aşkın ikliminde kokun yine yüzer mi
Bilmiyorum neredeyim ne dedim
Yağmur taşa dizdi ateş küle yazdı şiiri