Aşk ya da Karmaşa Şiiri - Ahmet Cemil Atay

Aşk ya da Karmaşa

Yalnızlık defteri açılır kapanır hep
Sıkıştırır insan kendini ince yapraklarına
Korkularının peşinden sürünerek
Bedeninin emrinde yaşanılan ne varsa
Gayri meşruluğu kelimelerle paklanmaya çalışılan
Serpiştirilir ara ara
Büyüyen bir yangının üzerine
Serpilen sağanak yağmur damlaları gibi
Yalnızlığı hissetmektir en güzeli
İnsanların olmadığı göklerin üstünde, yerlerin en dibinde
Cennetin peşinde, cehennemden kaçmaktır
En güzeli hissetmektir yalnızlığı
Doğan ıssız günün yerine gecede sabahlamaktır hep
Dilemek sevgiliyi günahlardan uzakta
Özlemin koynundan almaktır
Yaşamaktır saçlarının örgüsünde
Sarılarak bedenine sarmaşıklar gibi
Okşamaktır günah olan ellerini
Sevgi demetlerini çiğneyip geçmek
Umursamamak kalplerin atışını
Yanmaktır hayalinde alevlerin
Görülmeyenlerden kaçmaktır delice
Günün kararmasıdır uyanıklıkta günah
Sevgilinin kahverengi gözlerinde
Gözlerinin kahvesinde sevmektir onu
Boynunun kıvrımlarında solumak,
Rengini savurarak gökkuşağı kıvamında aşkın,
Hükmetmek dudaklara haykırışıyla tutkunun
Beyaz güllerde paklamaktır
Melikenin acı sözlerini
Kurutmak susuzluğunda zamanın
Dinlenmek koynunda sevdaların
Bütün korkuların gömüldüğü toprakta
Yeniden var olmaktır yalnızlık,
Hayat veren aşka
Umursamadan kurgularını kanlı ellerin
Acımadan canına kıyan yargıların
Burnunda solumak tekrar her şeyi
Unutarak kokuların en güzelini dahi
Yanmak hayalinde alevlerin
Ucuz mazeretler yüklemeksizin
Derin bakışların kayboluşlarına
Korkamadan kendini hapsetmektir
Sevgilinin kahverengi gözlerine
Yalnızlık parmaklıkları ile
Umursamadan
Bir tutam sesine feda etmektir
Sessizliğin en özelini
Açmak bütün kapılarını
Sırların
Yanmak hayalinde alevlerin
Usulca hapsetmek kendini
Tebessümüne yeniden
Gözlerinden akarak
Sevmektir
Serpiştirmek kendini kollarına
Sevgilinin
Susuzluğunda ölmektir özlem pınarının.