Aşk, Vuslatsız Daha Aşk...

Şimşeklerin çatırdamaları yarıyordu gözlerimi
Bölüyordu yarım yamalak uykuları.
Yatağıma demir atmış bekliyordu bir gemi
Kıyılarıma indireceği hâtıraları…

Her hâtırayla gevşiyordu gözlerim
Sızıyordu kenarlarından ince ince bir sızı.
Çalsa da gündüzümü, gecemi; özlerim
O’nun gibi güneş gözlü hırsızı…

Arafta kalmış bir Ağustos gecesiyim
Ne sıcağım yakıyor, ne de esiyor rüzgârım
Ben yalnızlığın nefesiyim
Üşüdüğün her yerde ben varım…
Başka bahara kalmasın günler,
Beklediğim kadar eksiliyorum.
Aşka bahar gelsin, açsın gönüller.
Daha çok bekleyeceğim, biliyorum…

Uzaklar hiç buralara uğramaz mı?
Bir mektup da mı pullamazlar?
“Sen” deyince kanayan yaramı
Ne uzaklar, ne yakınlar… Anlamazlar…

Âh… Niye kondu limanıma bu gemi?
Ve nereden peydâh oldu bu hâtıra…
Senden sonra gömdüm her senemi
Sensizlik kokan yalnızlığa…

Kimileri bilmez –söyleyen gibi-
Kavuşmaların katilidir aşk.
Ve yine bilmez kimileri
Aşk, vuslatsız daha aşk…