Aşk ve Zenon Paradoksu Şiiri - Fatih Ataşçi

Yapraklar düşer sessizce.
Ölümler böyledir hedefsizce.
Işıklar aydınlatır bahtımızı.
Üstümüze doğan güneş.
Altımızda duran toprak.
Her ayrılıkkta yakar bizi aşk.

Irmaklar, dereler, çağlayanlar gibidir aşk.
Taşar derinden derine.
Duvarları delen şefkat perdesidir aşk.
Kor ateşten daha yakıcı.
Kurşunların çiçeklenmesidir aşk.
Her sabah daha taze doğar gönlümüze

Araya mesafeler girince.
Aşk zenon paradoksudur.
Bir türlü ulaşamaz hedefine.
Sevgili varsa mesafe olmaz.
Aşk mesafe tanımaz bir pervasızdır.

Ve yollar, yıllar, ömürler tükendi.
Düşler, düşünceler, ümitler değişti.
Irmaklar gibi aktı yaşam şehirlerden.
Aşk ilk gün ki çocuk gibi.
Kalplere zenon paradoksu kurmaya niyetli.
Vahşi bir hayvan gibidir aşk.

07.03.2015
Fatih Ataşçi