yaprak,
daldan düşüyordu
salına sıkıla
güzün hüznüyle
yüzünü sarartarak
kızartarak
ve de
yeşilliğinden
çok çok utanarak...
aşk,
gözden düşüyordu
yana yakıla
yüreğin acısıyla
kendinden utanarak
sıkılarak
ve de
masumiyetinden
çok çok uzaklaşarak...
böylece,
aşk ve yaprak
çöpçünün süpürgesi ucunda
faraşın ortasında
kaderlerini yaşıyorlardı
buluşarak..
Fikret Turhan-Yalova,
16.10.2015
Kayıt Tarihi : 16.10.2015 12:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!