Aşk ve Umut Şiiri - Uğur Kağan Göktürk

Gün, taş sokaklarda doğar,
Çocukların çığlıkları kaldırımları titretir.
Senin ellerin ellerime değdiğinde
Taş duvarlar titrer, gökyüzü sessizleşir.

Sevdan, ekmeğin tuzu kadar sade,
Ama yüreklere düşen yıldırım gibi çarpar.
Bir işçi mahallesinin soluk akşamında
Umudun sessiz fısıltısı yükselir, göğe savrulur.

Gözlerin, akşam lambalarının altında parlar,
Bazen hüzün, bazen fırtına gibi.
Sana bakarken anlarım:
Aşk, gözle görülmez;
Her ter damlasında yaşar,
Her çizgide ve suskun kalplerin derininde.

Bir çocuğun ilk adımı kadar titrek,
Ama bir işçinin omzundaki yük kadar sağlam.
Sevgi, taşları deler, sınıfları aşar,
Sokak lambalarının altında sessiz bir devrim kazanır.

Ben seni severken, şehir nefes alır,
Sen gülünce kaldırımlar coşar,
Karanlık anlık bir fırtına gibi dağılır.
Çünkü aşk, sadece iki yüreğin değil;
Bir toplumun vicdanında,
Küller arasında doğan ateş gibi parlar.

İşte o anda,
Senin gözlerinde şehrin ışığıyla birleşir hayat.
Bir işçi gülümser, bir çocuk koşar,
Ve dünya, seninle insan olur.
Sana her baktığımda,
Zaman durur, tarih nefesini tutar:
Aşk, küllerinden doğan bir yıldızdır; ölümsüz, sessiz ve bütün evren kadar gerçek.