Aşk ve Tebriz Şiiri - Duman Erdem

Dallarımıza inen kargalar
Yapraklarımızın rengini çaldılar
Eğildi ve bana söyledi eski bir söyü
Gülustan bahçesinde,
hala sonsuz bir rekabet var
Tebriz halkı ile kargalar arasında
İlkinliyğin ve eskiliğin
Aniden eski söğüt baktı
Başka bir yaprak şöyle dedi:
Herkes erken açlıktan ölüyor
Bu eski fırında
Herkes geç kaldı, herkes yaşlanıyor
Rüyaların hamuru henüz yapılmadı ...
Yaşlı söğüt eğildi ve dedi ki,
Bu pazarda alış yok,
Onun için herkes gece gündüz satıyor
Ve aşk önce kapıyı kapatır
Gülüstan bahçesinin ortasında
Herkes kendi başına döner
Ağaçlar, insanlar, kargalar
Ve kar gelir konar
Geceden kalma eski sessizliğime
Sessizliğimi bağırırım
İçimdeki kuyuya!
Kendi karanlığımda düşer ve boğulurum
Ve Tebriz sevgilisine para toplamak için genel evde
Kendisini  satıyor ...
Yaşamak için geceleri "rahmet Vadisi" mezarlığında uyuyor ...
Uzaktan görünmez bir kadının görünmez gözlerinden 
yağmayan kara bir bulut
Şiirimin üzerinde ağlar
Ve ayrılık aşkı yerleştirmek için,
Bu mevmsimlik
bir kiralık kulübe arıyor ...