Aşk Ve Şefkat Şiiri - Mehmet Hazin

Sevgi ve aşk dillerde bir dolambaç
Feveran eden bu insan sevgiye muhtaç
Aşk için bu kadar çileye katlanan beşer
Bir mecaziye mübteladır. Bu ücretli keder
İade ister. her daim aşk görmesse, adavet;
Döner maşukunu vurur. bu kin bu nefret
Tahkir eder ulaşamassa tuhh! der ne çirkin.
Sevgi hem daha manalı bir çiçeğede duyulur
Hem dağıda sever insan hem toprağada hasret kalır
Vatanını milletinide severya! Lakin aşk daha yüksek görünür
Bir merdiven gibi fakat teker teker çıkmaz bir anda atlar düşer
Aşkın ağlamaları ücret ister. fakat en yükseği şefkat.
Bir tavuk aslana meydan okur,bir anne ateşe atılır
Bir üstad talebesini okşar çileli bir ders verir çırpınır.
Şefkatten daha menfaatsiz bir sevgi varmıdır? Hayır
Aşk-ı hakiki işte budur. Sevgiliye duyulandan daha elemsiz
Refika-i hayata duyulandan daha şefkatli bir sevgi hissedilir
Hissedilir lakin görünmez,görünür lakin sezilmez idrak edilmez
Çünkü aşk daha simlidir daha gürültülüdür içerden ağlamaz
Bir feveran bir hak dava eder ya benimsin ya toprağın der. Gafil.
Şefkat vefa beklemez ebedi sever,bedelsiz sever, bedelli ölür.