Aşk ve savaş Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Geriye çeviriyordu zamanı saat,
Ve ölümden doğuma,
Doğumdan ölüme,
Verilen savaş,
Doğanın son kozumuydu?
Kimi zaman ağır aksak ilerliyordu ki
Bıktırıcı,usanç verici,
Kimi zaman dört nala tırıs,
Koşuyor,koşuyor zaman...
Dönüp baktığında,katettiğin yol,
Belki de bir arpa boyu...
Yorucu bir koşu yağmur, rüzgar toz
Gözgözü görmeyen bir savaş alanı ömür,
Saadet cılız mı cılız,dertler gümrah,gür...
Ve aşk,boz bulanık yaz boz tahtasında...
Pencerenin camına konuyordu kuş her defasında,
Biri daha gitmek üzereyken.
Sevgilinin parmağına batan diken,
Tüylerini ürperetir ya sevenin,
Kendi canı yanar, kanardı durup durup dururken.
Nice sevgililer bir kuş gibi uçar gider,
Ve ne acılar çeker, nice sevgililer
Sevenler bilirler...
Durması imkan dışı, bozulsa ya saatler,dursa zaman,
Yokluğunda anlaşıldı değeri
Geçmişti, bir önceki an.
Bebekliğine dönüyordu,hayat,
Tersine kurgulanmıştı...
Sevgilinin kucağında mutlu öldü bebek.
Sarıp sarmalanmıştı,vefalı kollarda,
Acı aşk vefa üçü de vardı...
Fırtına bekleniyordu,geldi gelecek derken,
Geldi, ve zamanı da kucaklayarak,
Şehri su bastı,geriye çalışan saati içine alıp...

6-Nisan-2009/Pazartesi/Ankara