Aşk ve Ölüm Şiiri - Osman Deniz

Kurutulmuş iki güldür aşk ve ölüm
sensiz
şu ömrün sayfaları arasında
Her günün akşamında koparılırken gölgem
gövdemden
bin bir acıyla
Penceremin ardı kavruk ufuklar

Her gece bir yıldız söner gözlerimin
tenha karanlığında
Başka yarınlar bulabilir miyiz?
Bir başka köşesinde zamanın
takvimlerde olmayan
Takvimimde dört mevsim sonbahar

Kayıp giderken ömür toprağın
soğuk derin yüreğine
Çağlarken yüreğim gözlerindeki denize
Nasıl bir nehir bir denizi özlerse
Aşk ve ölüm, iki liman denizlerimde

Acıya dem tutmuşuz tüm çıkmazlarda
Kendi gözyaşlarımızla sarhoştur yürek
Sular suskun ve konuşan ateştir
Küllerim savrulurken senden uzağa

Damarlarımdan bir gemi kalksın
Getirsin bana ellerini
Ulaşılmazda biliyorum o ülken
Yüreğimin yanık kokusu sinmeden
Sonsuza dek soğumadan ellerim

Bir bıçak kınını arıyor üşüyor çeliği
Her nefeste uzaklaşırken senden kefen
yelkenli gemim
Yolcuyum iki yokluğun arasında
Kendimsiz kıyılarına gönlün senden

Aynamda iki kişi bir ben
bir de sensizliğim
Çoğalıyor düşününce seni yalnızlığım
Aşk ve ölüm, iki çiçek dalımda açan
Ölüm, hayata sığdıramadığım
Ve hayatıma sığdıramadığım sen