AŞK ve ÖLÜM Şiiri - Önder Baysal

Aşk; insan yüreğine yapışan bir kene.
Kanın merkezine yerleşen emdikçe büyüyen bir kene.
Bazen ısırık yerini değiştiren kanatan acıtan bir kene.
Ve sona geldiğinde öldüren bir kene..

Tuzlu su buharlaşınca yağmur olur.
Ama tuzlu olmaz. Tuz kalır bir yerlerde.
Sende öyle bırakıp gittin.
Herşeyimi alarak.
Bana bıraktığın sadece yaralarıma bastığım tuzumdu.
Can acıtandı...

Yaşam anlamını yitirirken bir yerlerde, başka bir yerde bir çocuk dünyaya geliyordu...
Umut doğuyordu...
Umut ölüyordu...
Umut büyüyordu...
Umut ölüyordu...
Umut yaşlanmadan bir kez daha ölüyordu...

Acı büyümeden, su sel olmadan, kar çığ olmadan oysa ne güzeldirler...
Su sele, kar çığa dönüşünce yıkar, yok eder...
Ama büyüdükleri için değil. çirkinleştikleri için...

Aşk; insan yüreğine yapışan bir kene.
Kanın merkezine yerleşen emdikçe büyüyen bir kene.
Bazen ısırık yerini değiştiren kanatan acıtan bir kene.
Ve sona geldiğinde öldüren bir kene..