Aşk ve Ölüm Şiiri - Fikret Şimşek

Denize kavuşamayan ırmak kavruldu çölde
Sen yanımda küllendi köz

Kurtların ulumaları yayıldı dağlara fersah fersah
Çoban ateşleri gecenin çiy tanelerini öperken
Vahşi atlar dörtnala koştu vadilerde

Çisil yağmurları içti çatlamış toprak
Söndü o yangın fırtınada

Galaksine kayan mülteci bir yıldızdım
Karanlığa aktım her gece

Akrebin gözleri dikildi üzerime
Kıskaçlarında sıkıştım
Çatlamış dudaklarıma zehir damladı

Söğüdün dallarından elem
Gelinciklerden kan topladım
Astım şafakta sarhoş bulutlara

Sen yoksun ya, hiç havam yok
Yalnızlığıma hüzün damıttı an

Ey! örümcek ağlarına sarılmış kapı!
Beni böyle boynu bükük ve yitik niye inletirsin
Niye?

Karalara çakıldı bahtım
Her yanım keder
Gökyüzüne düştü yalnızlık
Kahır yüklü bir bulut sensizlik
Yağdı ıslak ıslak

Asırlık çınar ağacının kovuğundaydık
Bir masaldan kaçmışız
Dudaklarından pembelerdi içtiğim

Gün doğarken öyle mi ölünür...!

...
Zerre