Aşk Ve Kül Şiiri - Kadir Ünlü

AŞK VE KÜL
Çıktım...
Sabahın seherinde falezlere.
Uçuşurken,
Çığlık çığlığa aç martılar tepemde,
Çaktım çakmağı tutuşturdum,
Martıların şaşkın ve aç bakışları arasında,
Yaktım..!
Ezelden beri;aklımla kalbimi kanlı bıçaklı düşman eden,
Sırla kaplı...
kimi arası kuru gül yapraklı,
Kimi rujdan dudak izleriyle mühürlü,
ve hâlâ parfüm kokan..!
Kimi kurumuş göz yaşlarıyla sararmış aşk defterimi.
Savurdum küllerini Karadeniz’in,
Gümbür gümbür falezleri döven coşkun dev dalgalarına...
Çözüldü dizlerimin bağı,
oturdum bir kayanın üstüne,
Doğan Güneş’in kızıl yansımasının vurduğu...
Şaşkın kirpiklerime tutunan,
titrek gözyaşlarım,
Ve defterin közüyle yaktığım son sigaramın izmaritiyle.
Kalkıp döneceğim az sonra eve,
Dilimde göz yaşlarımın tuzu,
sızlayan ruhum,
Bitap düşmüş,yorgun ve bomboş kalbimle.