Aşk ve Kış... Şiiri - Pınar Koç

Önce ilk baharı tanıdım seninle,
Her şey bir başkaydı benim için!
Yeniden doğmuştum!
Çiçekler açmıştı gönlümde...
İçimde filizler büyüyor,
Yaprak veriyordu...
Bahar yağmurları yüzümü ıslatıyor,
Filizlerim büyüyordu seninle
Mutluydum...
Sonra yaz geldi,içim sıcacık oldu,
Gülüşün,bakışın...
Seninle yaşıyordum artık
Temmuzu,ağustosu...
Terin terime karışıyordu.
Yazın akşam serinliklerini
Gönlümüzdeki ılık meltemlere benzetirdik
Mutluydum...
Sonra sonbahar geldi,
Yaprak dökümü başladı bir bir...
İlk düşen sen oldun,
Sonrakide sen
Ve sonrakide sen...
Ben hiç düşmedim daldan...
Ben bir çam ağacının iğneleri gibiyim,
Yaz kış oradaydım...
Yapraklar sarardı senin gibi önce,
Hava artık hep rüzgarlı,
Hep sert yağmurlu!
Hüzünlendik sonbaharda...
Sonra kara bir kış geldi.
İçim üşüyor artık
Ve artık sen yoksun...
Çoktan kar altından çıkamayan
Kardelen çiçeği gibi olmuştun...
Aslında,sonbaharda düşen
Kuru bir yapraktan başka bir şey değildin!
Ve,içim üşüyor artık...
Aşk ve kış bitti...

8.2001 uğurböceği