Kendimde buluyorum
Acıdan yana ne varsa
Yorgundum;
Ve birazda kayıp.
Çok eski değil
Acının künyesi
Benimle büyüyor artık
Önce Aşkı çıkaralım ömrümüzden
Sonra Kadını
Bakalım ne kalıyor geriye
Biraz acı, biraz keder
Ve son umut ölüm...
Kayıt Tarihi : 5.10.2006 15:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Herkes ne çok ilgili (!) bu aralar ikisiyle de.
Tanımlamaya, yok edilmeye ya da mal gibi sahiplenmeye
kalkışılan, aslında en başından yok edildikleri farkedilmeyen...
Yok sayılan ama uğruna ölünen ve öldürülen...Olmayanın uğruna ölmek ve öldürmek...Ne yaman bir çelişki bu!
Yaşamın kaynağı ama düşman, tabu addedilen...
Özetle toplumun en büyük ironisi. Tüm belaların müsebbibi bunlar...
Yok edin gitsin. Yaşamlarınız refaha erer böylece
Ama nç, o da olmaz. Kimler gelin gider sonra yetmişlik dedelere?
Ya öküzler, tarlalar, paralar...Nasıl el değiştirir ki olmazsa tazecikler..
TÜM YORUMLAR (2)