Aşk ve Hayat ve Ölüm Şiiri - Abdulkadir ...

“Çamurlu seller sürümüş de toprağı önü sıra
Kökleri açıkta
ayakta hala bir selvi
Öylesine emanetim ben de hayata, ey selvi”

Sevdalardan ıradıkça ömrüm
Celladını bekleyen bir idamlık gibi
korkular kuşanır kalbim
Bir deli rüzgar esmeye görsün
Ya da serseri birkaç lakırdı uçuşsun havada
Dalda yaprak misali titrerim

“Hangi dala tutunsam çürük
Hangi suyu içsem zehirli
Hangi yana baksam
saltanatı hala ayakta yalanın
Hangi eli tutsam
Yılanın kırk dillisi sokar ellerimi”

Sevdalardan ıradıkça hayat
Hangi seslerin sessizliğidir bende çoğalan
Hangi suların sabah durgunluğu ki bu
Erteler de sevgilinin ateşli öpüşlerini
azaltır
sayrılı bir hayattan sağalttığın
Işıltılı sevda sözcüklerini
Neden şekilsiz daireler çizer
göz kapaklarında kelebekler
Niçin çekip gider de
taze baharken sevdiğin
Nasıl dönüşür ansızın
yaralı bir bozkıra gönül bahçen

“Gidin ey, ardımsıra iz süren yaralı yıllarım
Göz pınarlarımı
kuru dere yatağına döndüren
arsız hüzünlerim
pasa kesmiş acılarım gidin
Sürek avınızın menzilinden çoktan uçtu yüreğim
Artık kafama bir kurşun değil
gölgeme bir fiske yeter
yeter gidin”

Sevdalardan ıradıkça dünya
Bütün renkleri yiter hayatın
Ölü yıldızlar dökülür
Bu kentin mezarlarına
Ötüşleri yiter kuşların
Martılar ölür, kediler de
Denize çıkmaz olur sokaklar
Bütün çocukları kimsesiz kalır dünyanın
Çıldırır işte bu vakit
bütün şairleri evrenin
Çıkarıp göğüs kafeslerinden kalplerini
Payederler çocuklara
Bilirler ki ölüm ertelenebilir
Sevdalar asla!