Aşk ve Gurur Şiiri - Asiya Ve Kalemi

Asssiya
....
Ruhumun derinliklerinde
inceden sızlayan,
kanadıkça kanayan bir sızı var.
Ne Kadar zordur,o Gururu yenmek.
Herşeyi ve herkesi bir kenara atıp
sana koşar adım gelmek.
Hangi Kıtada hangi şehirde
kaybetirsem kendimi,
Hangi çölde,
Hangi evrende savursam kendimi.
Bu nasıl bir acıdır dinmeyen,
sızladıkça sızlayan,
Ruhumdaki umutları sömüren?
Gelsemde gelmesemde ölüm
çünkü Fıtratıma haykırı,
Gururu bir kenara atmak.
Oysa Parmak uçlarımdan Tut
her bir saç telime kadar sen varsın.
Öyle bir zamanki,
hangi koşulda olursan ol,
yaptıkların hep yanlış.
Kime göre neye göre,deme bana...
Beynimdeki sesleri
susturacak kadar güçlü değilim.
Inat eden Yüreğimin içinde kayboldum.
Deme Sevmedi beni....
....
Ben sadece zamana ve evrene yenildim.
Düşe kalka, geçer dedim.
Ama geçen sadece zaman oldu.
Oysaki neler hayal etmiştik,
El Elle yürüyüp sonsuza koşacaktık.
Şimdi solgun bir Bahçe gibi,
yetim kaldı Yüreğim.
Soldu Güllerim,Karanfilerim
Menekşelerim.
Dönüşü olmayan sözler,
Telefasi olmayan Kırgınlıklar
ayırdı bizi.
Gurur ve İnadın Esiri olduk Sevdiğim.
Sadece Beyaz bir Kağıta kaldı
o Tertemiz Sevgimiz.
Şimdi,ıssız ve karanlık Dünyamda
SON Nefesimi bekliyorum.
Eyy Azrail; bekliyorum seni,
gelde al şu Ruhsuz Bedinimi.
...
Asssiya