Aşk ve Gözyaşı Şiiri - Bilal Karaman

Geceler vardı...
Senli
Seherli
Ölümsüz ufuklar gibi.
Şafaklar vardı...
yürekli
Sönmeyen lavlar gibi

Zordu...
Seni anlatabilmek yalnızlığıma

Zordu...
Sensizliği kabullenebilmek zifiri gecelerime

Zamanı yoktu sevmelerin
Adın vardı ya hani günlüğümde
Yitirmedim,
Tüketmedim
Mabetimde deli dolu sevmelerin.

Ahh... Ah
Birde olmasa
O apansız gidişlerin

Dedim ya...

Dedim ya gülüm
Hep içtiğim
Aşktı benim

Bak...
Çoktan yok ettim öfkeleri
Ölüm kefen arıyor üzerime
Paslanıyor yalnızlığın düğmeleri

İşte...
Ezellik bende
Yarım asırdır buradayım
Taçlar
Tahtlar
Aşksız ne fark eder ki,
Ha bir gün eksik
Ha bir gün fazla
Umutlar tükenirken aynalarda
Kuşlar kanatsız uçuyor hülyalarda
Gemiler yanaşıyor sonsuzluk denizinden
Hüzünler sızlıyor kuytu limanlarda.

Artık...
Hep bana esiyor
Rüzgârın soğuk ıslığı

Beni alıyor
Gecenin karanlığı

Bir ben görüyorum
Denizin sessizliğe tükürdüğünü

Bir ben biliyorum,
Aşkın ağlayışını
yaşatılışını

Takma kafana...

Olsun....
Mevsim güz olsa da
Döndün ya
O yeter

lakin...
Öldürme gözlerini
Saklama düşlerini.

Hadi anlat...
Anlat ki bana
Yağmurdan yüreğin gürleyen sevgisini,
Zincirler erisin aşkın sıcağında.

Hadi anlat...

Anlat ki bana
Yıldızların hırçın akışkanlığını,
Alev topu tasaların
Taş olmasın kucağında

İşte...
Varken gençliğin
Dağıt saçlarını

Denizler şımarınca
Delirir martılar
Çağlayanlar enginleşir
Yılların yorgunluğunda.
İsyanlar
Dehlizlerin derin zindanlarında

Aldırma...
Düşmesin toprağa hicranlı yaşlar,

Mahzunlaşma öyle..

Gülümse...

Gülümse doyumsuzca.