İçim karanlık bir gündü....Bedenim soğuktu, seni gördüğüm zaman. Tam o gün çıkmıştın karşıma. Göz göze geldiğimiz o anda, sana tuhaf bir şeyler olmuştu. Bakışların bana bir şey söyler gibiydi. Bir resme bakar gibi seyir ediyordun beni. Gözlerin nemli, yorgundun sanki. Kaç bin gün oldu bilmem, lakin bakışların hala düşlerimde. O gün güneş değil, gözlerin gülümsemişti gözlerime..
Davetsiz misafir olarak geldin. Hatırlarsın ziyaretinin nedenini. Daha sonra gittin. Oysa gitmeni hiç istememiştim. İçimde bir korku, ya bir daha dönmezse. Giderken yüreğimi verdin ateşe. O gün Tanrının bana bahşettiği lütuftun. Dönmeyeceksin diye gönlüm muzdarip, avuçlarım acık, içimde dua, nemli düşlerimde dönüşünün sevinci “ya dönmese” nasıl bir daha bulurum...! bulamazsam nasıl unuturum O günden sonra, tutsak bırakmıştın sevgine.Günler sonra bir daha geldin. İşte o gün masum bakışlarınla, sevgi dolu yüreğime sığınıp, yer edindin.
Bu aşkın sonsuza kadar süreceğine hiç bitmeyeceğine inanmıştım. Seni görebilme sevinciyle binlerce uykusuz gecelerin sabahında, erken doğan güneşe tebessüm ettim. Yüreğimi ürperten heyecanla, dileklerin en güzelini, ikimiz için diledim.
Ne bitmez bir özlemdi. Ne ulaşılmaz bir aşktı. Şimdi pişmanlık duygusu içinde ümidin tükendiği, hayattan koptuğum yerdeyim. Yanımda olmadığın zamanlarda bile, bir bilseydin seni ne kadar sevdiğimi, “seni seviyorum” dediğimi. Şimdiyse her şey buraya kadar denilen sona geldim.
Ayrılmalıyım diyerek, senden uzaklaşmayı ve geçmişimden kurtulmayı çok istedim. Ayrılığın dediği bilinmezlere ulaşmak için başka kıtalara kaç kez gittiğimi sen bilirsin. Birkaç gün göremesem, her şeyi unutabileceğimi sanıyordum. Her defasında hayatımda yokmuşsun gibi farz ettim. Sandığım gibi olmadı. Yokluğunda her günüm, diğer günümden daha zor geçti. Ve sensizliğimi şu sözlerle dile getirmiştim.”Ben Gurbette, ruhum sürgünde,gönlüm sılada.Yalnızlığımı yazmaktan başka ne anlatayım sana.Bir son bahar günü bir başıma,Volga nehri kenarında.Umutsuzluk akıyor, gizli akan göz yaşlarımda. Bu mavi nehir kenarında her şey bir başka. Strolka parkında her yer marina ve nataşa, Saçları rengarenk, kıvır kıvır bırakmışlar rüzgara, İnan bana kapılmadım şehvet dolu çekici bakışlarına”... Yaşanan bu yalnızlıktan sonra, her defasında içimdeki ayrılığın acısıyla, sadakatimle döndüm sana.
Anladım ki aşkınla acı çekerek, sana katlanmaktı. dahası vaz geçilmez kaderimdin. Kopabilmenin, bu kadar zor olduğunu doğrusu bilemedim. Ayrılığın ağırlığını vurdun sırtıma. İhanettin acısı içinde, süresiz sürgün etmiştin sevgisizliğine. Hapsettin yalnızlığa. Binlerce gecelerin sessizliğinde, sensizliği yaşarken, bir bilsen kaç kez kaderime isyan ettim.
Çünkü masum duygularımla sevdim. Dünyamı değiştiren, yeni bir yaşamla buluşturan sendin.Sen benim için her şeydin. Hayattaki varlığımı, sevginin güzellikleriyle tanıdım.. Buna mukabil sevgimizi yüzlerce şiirde dile getirdim. Çünkü seni ölümüne sevdim... Hatırlamanı istiyorum. Sevgi dolu bir dünyada özgürce yaşaman için ve sana bir zarar gelmesin diye, kaç kez kendimi feda ettim. Senin dünyanda, bir kahramandım. Sende hayatında iki kez yaşamın kıyısına gittin. Sen sancılı yaşarken, ben acıların için can çekiştim.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta