Aşk ve ayrilik. Şiiri - Tuncay Aytaç

Kapat hesabı garson.
Efkâr doluyum.
Bu gece erken terk ediyorum mekânı.
Hatıralar canlandı yine,
Masam boş, kimseler uğramaz oldu yanıma.
Her zaman çalınan şarkıyıda istemem,
Sevdiğim, aşkın, ayrılığın resmini çizdi, masama.

Acıyan gözlerle bakma yüzüme garson!
Varsın süzülsün gözlerimden akan su.
Loş ışıklar kapatır hüznümü,
Gözlerim tufan sonrası suskunluk.

Yürüyorum, yürüyorum, sokaklarda.
Islak şakalarımda sokak lambaları gülümsüyor.
Sert rüzgârın ürpertisi göğsümde,
Kışın ortasında, gönül anılara üşüyor.

Gelmesin hayalin gözlerimin önüne, ey yâr,
Kollarım sessizliğin girdabına düşüyor.
Meğer aşk katiliymiş güzel gözlerin,
Gözlerim aldanıp, aşkın sahte yüzüne şer düşüyor.

Bu sokaklar sensiz artık, gönlüm hüzün ile taşıyor.
Pençeleri kırılmış bir aslan tavrı var kollarımda,
Sarsam, sinemde sensizlik üşüyor.

Bir daha gelme ne olur, dahası olmaz sevmelerin.
Kırıldığım yerden bir daha kırılmaya gücüm yok.
Varsın avuçlarında ısınmasın ellerim.
Ben bu sevdayı, gönlümün asi rüzgârlarında demlerim.

Sureti kara gecenin içinde,
Kar beyazı bir mutluluğa bürünmüş dağlar.
Şubat soğuğu ayaza boğuyor geceyi ya,
Varsin kapansın kardan,
Sana ulaşan tüm yollar.