AŞK ve Arı Şiiri - Gül Yazganarıkan

Ellerinde çam ormanlarının kokularıyla gel
Yüklen bulutları
Omuzlarına
Kollarının alabildiğince mavilik getir gökyüzünden
Dudaklarında daha önce hiç söylenmemiş sözlerin ağırlığı bir yandan
Bir yandan kavuşma telaşıyla gel...

Tüm varlığını topla geçmişten, geride bıraktığın tüm izleri getir bana
Göz yaşlarımızı dolduralım seninle kadehlere,
çoğaldıkça azalır acılarımız yudumlarımızda..
ne kadar kir yapışmışsa bedenine derini yüzercesine sıyır hepsini
yeni doğmuş bir bebeğin ilk nefesindeki acısı gibi...
dökelim derilerimizi, soyalım birbirimizi
ölecek olsak bile kelebek gibi ölelim en güzel renkli beneklerin külleriyle
yazalım tüm şiirlerimizi ve tüm şarkılarımızı...
Bilirsin tırtılları,
o külleri bekler uçmak için, sürünürken ağaca yalnızlıkları...

hiç aşık olmadığın kadar, hiç sevmediğin kadar sev şimdi
bir kartalın kanatları altında titreyen minik bir serçeyim ben...
sonbahar gibi soyacağım seni geldiğin vakit,
sararmış tüm yapraklarını üfleyeceğim üzerinden
en sıcak nefesimle dolacağım damarlarına
yaşamadığın başka bir bahar olacak mevsimlerden...
tüm tomurcuklarına dokunacağım güneş olup,
ve ılık bir yağmur olup akacağım iliklerinden
çiylerim tutunacak kirpiklerinden...

Ellerinde çam ormanlarını getir bana gelirken
Bahar çiçeklerini konduracağım dikenlerine
Ve hiç bilmediğin renkte çiçekler olacak,
Dökülecek dikenler
daha batamadan parmaklarına
Arı hep aynı ağaçtan hep aynı çiçekten yapacak balını,
Doğa sarhoş olurken, değişecek bildiği tüm doğruları.
Kış yok, sonbahar yok sana, bana...
Öyle bir bahar ki yalnızca sen bileceksin
Ve yalnızca ben bileceğim...
Biz bilmediğimiz bir mevsimi yaşarken,
Gerçekleriyle dönüyor olacak evren
Caddeye vuracak gölgemiz karlar üstümüze düşerken..
Ama avuçlarımızda o çam ağaçlarının dikensiz çiçekleri olacak...
Kimse göremeyecek kaynaşmış gözeneklerimiz petek petek
Ve o arı bal yapıyor olacak terimizden
Ta ki ölünceye dek sen ya da ben...