Aşk V Şiiri - Nazmiye Kayar

Azaltmaya çalıştıkça,çoğaldın içimde.
Kum fırtınalarının arasında kalmış bedevi gibiydim;
Ne yana baksam çöl.
Kamaşmış gözlermiş işte,ateşe öyle düştü kelebekler.
Geceyi sorguya çekti de,mezarlıkta üşümüş köpek gibi titredim.
Görsen bir gözleri vardı; derin,
İstanbul gibi dört mevsim,
Yazdan kalma bir gün,aydınlık.
Öyle bir iksirdi sunduğu,nefes almadım,içtim.
Kıvılcımlar tutuşturdu sessizliği,tuhaf;
Yıkandım en şiddetli zehirlerle.
Elimin birini attım seni buldum,
Diğerini vurdular kral mezarlarında
Öylesine sıcaktı yokluğun,defalarca sarıldım.
Hiç kimse senin gibi bakmadı,
Bütün gülüşler yarım.
Yanağındaki çukurun izini saklıyordum,
Yüzüne çok yakışan burcu burcu gamzeni.
Vurgun yedim bir gece; çekip götürdüler,
Yosunlar vardı yapış yapış;
Bir el gibi boğazımda,içimi doldurdular seninle
Nasıl izin verdim!
En ağır sözleri kendime söyledim,gerçek bu,bilemezdin;
Bakabilir miyim birdaha o gözlere;
Öyle beter eziğim;
Bir ikindi üzeri çıkan fırtına gibi dağıttım ortalığı,
Viran kalmış taş evler uykuda değil artık.
Yırttım tülleri,çınar yapraklarından uçurtma yaptım.
Ellerimi parçaladım,sensiz geçen her güne bir çizik.
Kabuk dediğin ağaçta olur,
Her mızrap darbesinde ince sızılar,bana rahat yok!
Var git,sen yakan ol,biberden al acını.
Ben yanmayı sevdim seninle,gecelerin dili yok,
Günler,ayların düşmanı.
Öyleyse kaldır perdeleri,gölge istemem,
Düşmem inleyen karanlıklara.
Anlamıyorsun beni;
Sana,böylesine çok sevilmenin verdiği hazzı yaşatacağım,an be an!
Kapatma yüreğini,sakın korkma;
Nefes aldıkça
İçinde büyük bir kulak uğuldayacak...

(İstanbul-12 Mayıs 2009)