Aşk Üzgün Sevdikçe Kanıyorum

yarın belirsiz kayıp dün
kapısını hüzünlü öykülere açıyor her yeni gün
işte bunun için aşk üzgün
sevda(lar) içime sürgün

şu hayat bana senin gibi bakmalı
yüreğime gülüşlerin gibi dokunmalı
gözlerimden mutluluk okunmalı
oysa gönlüm yaralı
sevinçlerim bile yamalı
gözyaşlarım anılar ırmağında
sevgililer gününde verdiğim yüzükte yok parmağında

neden yüreğe kor
saçlara baharında kar
günün yüzüne kan düşüyor
neden insanlar
ikimiz gibi yalnızlığında
sessiz çığlıklarda umutlar üşüyor

acı yüreği nasıl da dişler
gündüzleri kuşlar
geceleri yıldızlar söyler türkümüzü
ıssız sokaklarımda ağlar kırmızı
biliyor musun çiçeklerin bile sana küstüğünü
örter yamalı hayatların üstünü
geminin güvertesine asılı gökyüzü

senin için büyütüyorum
zulamdaki beyaz gülü
ceplerinde sevgim dolu
ah nerdesin rehin aldı gözlerimi kapının kolu
yaralı sevdaları iyileştirmenin olmalı bir yolu

neden ben
maviye uçan kanatları bariş işlemeli güvercin
denizin eteğine mutluluğun resmini çizen martı
sabaha kadar sevdiğiyle sevişen yıldız
dağda özgürlüğü türküleyen kartal
dalında gülen gül gibi yaşıyamıyorum
turşu gibi suratım
emanet gülüşleri taşıyamıyorum

yaşamak mı çok zor
benmi yaşamayı beceremiyorum
sevmek benim işim
ama
sevdikçe kanıyorum
say(ın) ki ben bir aptalım
her şey kirlenmişken
ben hâlâ
aşka sevgiye inaniyorum
ve seni kafkasların yaralı ceylanı
kalbimi avucuna koyacak kadar seviyorum