Aşk Uykusu Şiiri - Fırat Yetiş

Bizim sokağın duvarında yazıyordu ;
Denize bakmayı bilmeyenler,
bir gün mutlaka boğulurlar ..
Ben sana baktıkça boğulur,
Aşk uykusuna dalardım..
İtiraf etmeliyim ki bu bir hastalık ?
Yalnızlığı öğretmeden ,
bütün kapılarımı kapatıyordun ,
İçinde ki yolculuğum
asıl orda başlıyordu ..
Ne gerek vardı,
bir kaç saatlik uyku için,
rüzgarda esen saçına..
Gözlerindenki kahveye
Güneş ortasından dokunan ellerine,
hiç gerek yoktu inan..
Çayda gizlenmiş şiire,
Yalancı bahardan kopmuş sözlere..
Ay tanrıçası bedenine ,
Nasıl bir uyku nasıl bir rüya ise ki,
Seneleri saatlerle karıştırmışım..

Nasıl aşk ise ki uyandığım
da gitmemişsin ...
her gece en çok içime suskun ,
en çok gözlerine konuşurum ,
İntiharların sessiz ,
ama öldürmeyen halleri bunlar ..
Beynim yüreğim kılıçsız
bir savaş içindeler ..
Beynimden yitik aşka şiirler ,
Yüreğimden kör kuyulara
ağır mektuplar yazıyorum ..
Bir kaç yıl daha
kurşunlanıyor ömrümden..
Ve ben durmadan sana uyuyorum ..
Bir çocuk ağlıyor gözbebeklerimden,
Gece bir mahşer yeri,
Ayrılığın bilmem kaçıncı yüzyılı ,
Nasıl bir uyku , nasıl bir delirme ,
Sen hala gitmemişsin ..

insan kendi içinde kaybolur mu?
çaresizce ,
cevapsız sorular soruyorum kendime..
ne olacak benim bu hallerim..
Sanki müneccim oldum yada doktor..
özlüyorum seni hala,
böyle sol yanıma yumruğumu bastırıyorum.
İçim sökülürcesine ağlıyorum..
Bu satırları yazarken ,
içimden kaç tane ben öldürüyorum..
bütün kapı penceleri kırdığım anlar var,
Nefes alamıyorum ;
Aşkının kabusu çöktü üzerime..
Arada Ahraz yüreğime gülüşün değmese,
Kendime bile lal kesiliyorum..

Yoruldum ,
bu kaçıncı senenin uyanılmamış hali?
Omuzlarımda hasretin...
ışıkları karartılmış hayallerim..
Biliyor musun sevgili;
Gittikçe kayboluyorum,
Damla damla sende yok oluyorum..
insan kendini bilmezse hali necedir..
Ayrılık gökyüzünü ağlatır..
koca dağları eritir..
Dön , uyandır beni aşk uykusundan..
Yoksa bu hallerim ,
haberin olsun ölüme rivayettir..