Aşk Tiyatrosu Şiiri - Ufuk Yavuz

Bir kalp sıkışmasıyla başlar her şey
Bir törende şiir okuyacak çocuk kadar masumdur heyecanın
Aşktır o heyecanın başrol oyuncusu
Oyun demişken, bir oyundur aşk
En güzeli o oyunu öğrenmeye çalıştığın andır
Sonra oyunun kurallarını öğrenirsin ve ona göre oynarsın
Sıkılırsın
Kuralları yıkmaya çalışırsın
Yapamazsın
Heyecanlı, eski çocuk değilsin artık
Büyüdün.
Ah şu büyükler yok mu ?
Her şeyi ne kadar da ciddiye alıyorlar.
Aşkı bir kalıba sokmaya çalışıyorlar

Ah bir özgürlüğün tadını alsalar...
"İnsan özgürlüğe mahkumdur." der Sartre
Bu sözü ne zaman duysam bir düşüncedir alır götürür beni
Madem özgürlüğe mahkumsun
O zaman elinde olan özgürlüğünle neden kurtulmuyorsun bu mahkumluktan?
Hadi kurtuldun diyelim,mahkum değilsin artık
Ama özgür de değilsin.Mahkum olmayınca özgür olman gerekmiyor muydu?

Ne saçmalıyorum ben?
Hep seni düşünürken oluyor bunlar.
Seni düşünüyorum
Sonra birden aklıma geliyor bu zırvalar.
Ah bir gelsen,bir gelsen de kurtarsan beni bu düşünce denizinden
Yüzme bilmem ki ben
O yüzdendir kayboluşum gözlerindeki okyanusta
Hem belki öğretirsin bana yüzmeyi
Sonra öyle uzaklaşırız ki
Tekrar başladığımız yere döneriz
Zaten hep böyle olmuyor mu?
Senden uzaklaşmak için attığım her adımda
Sana bir adım daha yaklaşıyorum sadece
Dünya yuvarlak nihayetinde
Ama sen bunun fiziksel bir olgu olmadığını bilecek kadar zekisin

Rüzgarımsın sen,hani şu yanaklarımı okşayan
Güneşimsin sen,hani şu içimi ısıtan
Yaşamımsın sen,hani bir türlü bulamadığım
Ölümümsün sen,hani bir türlü kaçamadığım
Bensin sen,hani hiç tanımadığım