Aşk Sokağı Şiiri - Faruk Avşar

Geçmişe dalıyorum ve seni düşündükçe
karanlık hayallerin ortasın da kayıp oluyorum
gözlerimi açtığımda ıssız ormanda yapa yalnız
aşk yalnızlığında terk edilmiş ihanete uğrayan
ve kurumuş ağacın yaprakları gibi umutlarımı
kara toprağa döküyorum...!

Küçükken her zaman buluştuğumuz yalnızlık
sokağını ne çabuk unutun hani adını değiştirip
aşk sokağı yapmıştık hani seninle evcillik oyunu
oynayıp geleceğin planlarını kuruyorduk hani
saklanbaç oynayıp yaşlandığımızda bir kefende
bir mezarda saklanmamız için yeminler etmiştik
ne oldu bize söylermisin bu kadar ucuz mu tüm söylenenler...!

Hatırlıyor musun ilk baharda ilk açan kırmızı gülü koparıp
bana vermiştin aşkımızın ilk itirafıydı ilk gül kurumasına rağmen
sol cebimde saklıyorum halen kokunu sevgini kurumuş
yapraklarda yaşı yarak mutlu oluyorum...!

Feryat ediyorum haykırarak söylüyorum çünkü
seni çok seviyorum neden bu inadın kölesi oluyorsun
neden ikimizin hatasını da ben yaşıyorum
neden beni sevdiğini gurur yaparak bu feryadımı
duymadan beni sevdiğini söylemiyorsun...!

Ama biliyorum yalnızlık sokağında verdiğimiz sözü
unutmuyorsun bana verdiğin kırmızı gülü unutmuyorsun
unutamazsın çünkü beni çok ama çok seviyorsun sevgilim...!