Aşk Sızım Şiiri - Bilal Karaman

Her acının bir ağıtı vardır…
Yürek, yandığının üstüne titrer
Ve… Her vurgun bir aşk tüketir

Bakışları dipsiz
Bahar kanatlı gönülle yola çıktım

Açtım…
Susamıştım gül kokusu taşıyan onurlu yüze

Yönünü göçmen kuşlara dönen iç çekmelerim
Zamana düşen serkeş hüzünlerin
İhtilal çığlıklarıydı

Seni seviyorumlar
Örtündüğüm duyguların
En masum hareketiydi

Rüzgâr sesleri
Şarkıları çağıran
İştahlı dudaklardan
Daha baskındı… Uçuyordum…

Acemi anlarıma,
Bulutsuz,
Utangaç yağmurlar yağıyordu

Yürek tükenmemek çabasıyla
Sevgilinin müebbedine hükümlüydü

Hayat daha bir güzeldi
Tutunduğum
Umuttu kanıma işleyen

Sevda kıvılcımlı
Efsunlu ateşler
Sılama gam bırakmadan
Ceylan dönmeliydi yüzüme
Hilesiz, yalansız

Gece gözlerini
Aşkın hizmetine sunmalıydı

Nihayeti,
Sıratın ucundaki kalp sancısıydı

Dokunmalıydı tenime
Sarmalıydı
Hükmetmeliydi
Aklımdaki nefese

Belerken saçlarımı
Beslerken dudaklarımı
Sürgün vermeliydik
Gün doğumlarının eteğine

Mucize değildi…
Asaletin sadakatinde
Fırtınanın önünde ki
Vuslata soyunmak
Ay şavkında meşk sunmak

Mucize değildi…
Senemlere, Zührelere
Meydan okumak
Kıtlıktan kısır geceleri uyutup
Filiz atmak…

Sevenin, kaçana kıyası neydi…

Bilmedi… Bilemedi…

İhtiraslarına köle olduğum
Nazenin bir günah oldu

Kadim düşlerimi
Yetim sevdada yok ettim

Utandım dilenemedim

Aşk bir tutkuydu yaşayamadığım
Ölüm çare değildi
Gün ortasında güneşsiz
Recme bir kala öldüm

Bakma geldiğim yöne
Her ölü arkasında tabut bırakmıyor

Yıldızlar düştü
Gözlerim şaştı
Maddeler yabancılaştı
Üşümeleri arttı uğraşımın

Istırap sadece dilimde değil
İçimde… Kalbimde
Cehenneme rahmetler okutuyor

Yüreğim avuçlarımda
Yiğitçe verdiğim sözle geldim karşına

Dumansız, suskun yaşadığım yetti

Uyumak istiyorum
Küllerimi savurma

Akşamdan sonra toprak almaz koynuna…