Aşk Şiiri Yazarken Şiiri - Nevzat Dağlı

Aşk şiiri yazarken kalemim oyun eder,
Toplumun dertlerini yazmaya başlıyorum.
Kalemime uymasam belki de hoşa gider,
Lakin aşkla bağımı çözmeye başlıyorum.

Yârime diyeceğim her güzel söz aklımda,
Yüreğim açık O’na, gizlim de yok, saklım da.
Halk gelince aklıma beynimde her büklümde,
Her sözü imbiklerden süzmeye başlıyorum.

Ben aşkı düşünürken şehitler yürek yakar,
Madende ölenlerin tenleri toprak kokar;
Zulümlere uğrayan dediğim söze bakar,
Zalimlerin resmini çizmeye başlıyorum.

Dost bakışlı bir kadın vefalı yârim benim,
Elli yıldır yoldaşım, cananım, karım benim.
Yüreğimde, ruhumda, beynimde zorum benim,
Sorunlar arasında gezmeye başlıyorum.

Aşkın şairlerine tekniği sormuyorum,
Yazdığım sanat mıdır, üstünde durmuyorum,
Şiirin binasını imgeyle kurmuyorum,
Taşlamaya temeller kazmaya başlıyorum.

Aşk şiiri yazarken Nevzatları hoş görün,
Çocukluk etmiş deyin, sözlerini boş görün.
Halkından söz etmezse şiiri nahoş görün,
Uyakları, ölçüyü bozmaya başlıyorum.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat