Aşk Şiir Olmak Zorunda Değil

ille de özel sözler mi uydurmalı sevgiliye,
ille de çiçekler, yeşiller, kuşlar, böcekler?
ben karanlığın içinde keşfettim sevgiliye kucak açmayı.
savaşta, dövüşte, açlıkta...

derim var ya derim;
o topların dövdüğü mutlak kale surları.
ne kadar örsenizde çevresine tuğla yapıları,
ne kadar taşını söksenizde yerinden orada kalır yıkıntıları.
o bitmez tükenmez kilometrelerce uzanıp yatan yaralı...

avuçlarıma dualar doldurdum.
avuçlarım sarnıçtır sular içtim.
avuçlarım şadırvan; açlık kokan ağzımı çalkaladım.
kollarım her yükü kaldıramayacak kadar yorgun,
parmak uçlarım yaralı,
tuttum kendime sarıldım.

ayakta dura dura kısaldı boyum.
kılıçtan geçenler arasından kaçışım
karanlıkta dizlerimi çekişim.
bir serzeniştir sözlerim.

sözlerim korkulu bir adamın karanlıkta ilk adımında bastığı mayın
sözlerim uykuda düştüğüm boşlukta kısa uçuşlarım.
sözlerim umutsuzluklara rağmen umut yaratma arayışım.
ve anladım ki aşk aşktır
bir söz, bir yazı, bir zorunlu mutluluk değil.
hele her aşk bir şiir olmak zorunda mı?
hiç değil.