Aşk,Ses ve Yankılar Şiiri - Halit Pürmelal

Söylemek mi, susmak mı bilemem zor olan ne?
Çıkmazları sayıklar, cesareti yutarım
Bir kurtuluş yoluysa tutunmak gözlerine,
Bakışından kopacak her şimşeği tutarım.

Sen olsan da sebebim sızlatan hücreleri,
Bu acıya dokunmak eşsiz bir hazdır bana;
Uykuları öldürüp, diriltmek geceleri,
Sayıklamak ismini; kutlu niyazdır bana.

Bir köşeden sessizce ruhuma seslenişin,
Ruhunun ötesinden çağlayan bu mısralar…
Güller açan çehrenle bir tek gülümseyişin,
Kalbimdeki en gizli kapıları aralar.

“Ne ağır imtihan bu: Gönülden sorgulanmak
En ağır yarasını yüreğinden almışken;
Rabbi’m kudret ver bana, mümkün müdür aklanmak?
Omzuma yüklenen,”veballer” çoğalmışken…”

Ömrümün sığlıkları senle daldı derine
Dalgalar yüreğimde onulmaz yara açtı.
Su damlaları gibi süzülen gözlerine:
Ruhum yelkenlerini gizli diyara açtı.

Masumiyet anıtı ruhundaki derinlik
Bir cennet bahçesine senle girer gibiyim.
Yasak meyvenden tatmak: Eğer buysa delilik,
Bil ki bu dünyadaki en azılı deliyim.

Huzur dolu iklimin bana da kanat gersin,
İlkbaharı teninde koklayayım sadece;
Buz tutan yüreğimi bakışınla ezersin,
Bakışınla erisin gönlümdeki bilmece.

“Göklerden benim için gelen bir karar mı bu?
Sırlarını öldürüp susmak sonsuza değin…
Sonra da parçalayıp tutunduğum bu kulpu,
Ellerine bırakmak, kaderimi kaderin.”

Ateş gibi bir şeydir seni sevmek hevesi
Sokuldukça ruhuna daha çok yakıyorsun
Seni söndürmek için veririm her nefesi,
Sense her nefesinle kor olup akıyorsun.

Ölümcül bir suskunluk senden bana uzayan
Hayallerim dilinde parçalanan bir feryat
Mısralara döktüğüm her kelime bir ziyan,
Her kelime ömrümden ömür götüren hayat

Sırlara saklayarak bu gönül depremini,
Önümde duvarlaşan gizemler deryasına;
İlelebet sürecek visalin özlemini,
Buradan atıyorum ölüm angaryasına

“Çıkmazlara dadanan uslanmaz yüreğime
Gece yarılarında kramplaşan duyguyla,
Merhamet diliyorum, bölünmüş benliğime
“Son”a yalvarıyorum, beklediğim uykuyla…”