Bir cam parçası kadar keskindi yüreğim;
dokunduğu yerleri derinden kanatıyordu farkında olmadan istemeden bile olsa, izlerini bırakıyordu yüreklerde...
Eski bir romandı ayrılık; ilk satırlarda başlayıp son satırlarda biten her seferinde kanatan.
Bir masal kadar eskiydi hüzünlerim;
bir varmış bir yokmuş ile başlayan... Güzel biten masalların sonu hüzünler(im) le boğularak sonunda karanlıkta biterdi... Bozuldu düzen...
Aynı acının hüznünü yaşatacak kadar masumdu sevgi, her defasında aynı şarkıyı bıkmadan usanmadan dinlemekti bağıra çağıra söylemekti o, hüznüne – varlığındaki yokluğuna rağmen...
Kızgın değilim sevgiye (me) de aşk(ım) ada sen varsın içinde. Kızgın değilim kalbime;
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta