Çocukluk gülüşlerimi kaybettim
Acılarım büyüdükçe küçüldü sevinçlerim.
Mutluluğu koşarken gördüm,ceplerinden düşüyordu umutlar...
Özlem karlı bir dağ başında kimsesiz
Seni anımsatıyor anılar
Aşk sanık sandalyesinde
Mahkum olan gönül...
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta