Aşk Risalesi-8 Şiiri - Harun Guven

Rıza-i saadet dairesinde bakarsan her fikre; bir haz görürsün. Yoksa; insan, rıza etmediği her buhranda bir felakete ram görürsün. Bil dedi ve bizler bildik ki; hayr-ı selamette olan canın kıymeti, riyakar nifaklara karşı bir kalkan olmaktadır. Bu kalkan, benlik dairesi içinde korunan, benlik dairesinde yuvalanan ve yaşamını ben kıblesinde geçiren bir silüet olsa gerek. Bu kişileri bencillikle suçlamak için, kişinin bende ki beni çözmesi elzemdir. Zira her benlik bencillik olmayacağı gibi, her bencilliğinde içinde ben olacağını söylemekte cahilliktir. Ben olmadan sen olunamayacağı aşikar iken, kişinin sende var oldum demesi; külliyen irade dışı ziyandır. Sen demek için önce bende erimek, pişmek şarttır. Hatta farzdır. Biz beni keşfetmeden, bende hemhal olup erimeden, benlikteki beni yakmadan; sen demeye çalışarak hayal deryasında yokluk kayığı yüzdürürüz. Öyle fırtınalarda külliyen bir sınama yaşarız ki, her dem bende ki bene döneriz, her dönüştede tekrar-ı cihette yeniden doğarız. Sözü kibirden uzak tutarak demeliyiz ki; bendeki ben, sendeki sen ile tanışmadan evvela; bende yandı ve pişti. Şimdi sıra sendeki sen kavramı üzre yanmakta. Zira yanmaktadır bizim karımız... Yanmadan pişmek ile pişmeden yanmak aynı hal olur mu ki?