Aşk resmi geçidi Şiiri - Mutlu Çelik

Birinci aşkından şiir yazdırdı
İkinci peşinden üç ay gezdirdi
Üçüncü bunalttı candan bezdirdi
Dördüncü hangisi,çıkaramadım.

Beşinci zengindi beni kızdırdı
Altıncı yalnızca içti azdırdı
Yedinci paraya pula ezdirdi
Sekizi bir türlü çözememiştim.

Dokuzda gördüğüm, cilveydi nazdı
Onuncu melekti,böylesi azdı
Onbirde sarhoştum, mevsim de yazdı
Onikinci sekizin ablası çıktı.

Onüçte giyinmek en büyük hazdı
Ondördün hayatı meyhane, sazdı
Onbeşe doymadım, ne güzel kızdı
Onaltı evliydi, fahişe çıktı.

Onyedi kalleşti, bilgi sızdırdı
Onsekiz nüfusta bile yazdırdı
Ondokuz her gece içti düzdürdü
Yirminin acısı sonradan çıktı.

Yirmibir darıldı, asla aramaz
Yirmiiki alıştı,bensiz duramaz
Yirmiüç çok açık,bana yaramaz
Yirmidört hayırsız vefasız çıktı

Yirmibeş evlilik diye tutturdu
Yirmialtı kıskançtı, beni bıktırdı
Yirmiyedi “sen ilksin” diye yutturdu
Yirmisekiz en dürüst olanı çıktı

Yirmidokuz habire,siyaset derdi
Otuzsa mankendi, çok az şey yerdi
Otuzbir kovsam da gelip giderdi
Otuzikinci görevde karşıma çıktı.

Otuzüç haklıydı, geri gelmedi
Otuzdört farklıydı, soru sormadı
Otuzbeş kolaydı, beni yormadı
Otuzaltı silahla karşıma çıktı.

Otuzyedi olgun bir sarışın duldu
Otuzsekiz çok şendi, muhabbet boldu
Otuzdokuzda ilk gece olanlar oldu
Kırkıncı çırçıplak karşıma çıktı.

Kırkbirde insanı, doğayı sevdim
Kırkiki dindardı, imana geldim
Kırküçle yattıkça sararıp soldum
Kırkdördün kocası pezevenk çıktı.

Kırkbeşim gülmeye doyamıyordu
Kırkaltı kendini boyamıyordu
Kırkyedi ortama uyamıyordu
Kırksekiz aşkıma hep karşı çıktı.

Kırkdokuz güzelim, beni çok sevdi
Ellinci azgındı, yatakta devdi
Ellibirin hayali, panjurlu evdi
Elliiki Bursa’da karşıma çıktı.

Elliüç sonunda kafayı yedi
Ellidört “ben senle olamam” dedi
Ellibeş durmadan çocuk istedi
Ellialtının babası ağzıma sıçtı.

Elliyedi kibardı,zarifti,şıktı
Ellisekiz yalnızca şeye aşıktı
Ellidokuza göre herkes eşitti
Altmışın heryeri slikon çıktı.

Altmışbir demeye dilim varmıyor
Altmışikiye aklım ermiyor
Altmışüç içmeden asla vermiyor
Altmışdört bebekle karşıma çıktı.

Altmışbeş hostesti, sık sık uçardı
Altmışaltı kızınca evden kaçardı
Altmışyedi başıma hep dert açardı
Altmışsekiz, o yolun yolcusu çıktı.

Altmışdokuz severdi bu numarayı
Yetmişin ablası yaptı arayı
Yetmişbir kanattı eski yarayı
Yetmişiki doktordu hemşire çıktı.

Yetmişüç öğretmen müsvettesiydi
Yetmişdördün en güzel şeyi, sesiydi
Yetmişbeş kimbilir neyin nesiydi
Yetmişaltı Allahsız kitapsız çıktı.

Yetmişyedi eski bir sabıkalıydı
Yetmişsekiz tam bir Avrupalıydı
Yetmişdokuzun bildiği, kahve falıydı
Seksene dostlarım hep karşı çıktı

Seksenbir gerçekten güzel gözlüydü
Sekseniki züppe bir gençle sözlüydü
Seksenüç İzmirli, iki yüzlüydü
Seksendört hastalık hastası çıktı.

Seksenbeş pavyona düştü sonunda
Seksenaltı esrarı gizler donunda
Seksenyedinin dövme var iki kolunda
Seksensekiz hafiften karışık çıktı

Seksendokuz kazayla kendini vurdu
Doksan hiç durmadan kitap okurdu
Doksanbir, tam üç ay benle oturdu
Doksaniki medyumdu, yalancı çıktı.

Doksanüç ünlüdür herkes tanıyor
Doksandört kendini bir bok sanıyor
Doksanbeş ateşli, sanki yanıyor
Doksanaltı türbanla karşıma çıktı.

Doksanyedi ikizdi, karışıyordu
Doksansekiz herkesle yarışıyordu
Doksandokuz dövüşüp barışıyordu
Yüz numara en boktan olanı çıktı.

Yüzbirin anası kendinden gençti
Yüziki,makyajsız müthiş iğrençti
Yüzüçse serveti kumara saçtı
Yüzdört çok şımarıktı, tepeme çıktı.

Yüzbeşe bakanlar insan sanırdı
Yüzaltı sinirden ilaç alırdı
Yüzyediyi Başbakan bile tanırdı
Yüzsekiz İnterpol suçlusu çıktı.

Yüzdokuz bakarken tahrik ederdi
Yüzon taa Paris’ten gelip giderdi
Yüzonbir felaket küfür ederdi
Yüzoniki bir bakan kardeşi çıktı.

Yüzonüç Jale’ydi adı batası
Yüzondördün soyluymuş güya atası
Yüzonbeşin olmadı bir tek hatası
Yüzonaltı kız derken defolu çıktı.

Yüzonyedi lens takıp renkli bakardı
Yüzonsekiz en ufak söze takardı
Yüzondokuz ısırır canım yakardı
Yüzyirmi en uzman olanı çıktı.

Yüzyirmibirinci halde sekreter
Yüzyirmiikinin öpüşü yeter
Yüzyirmiüç şiirde benden de beter
Yüzyirmidört en çetin cevizi çıktı.

Gelin şu geçide bir son verelim
Yaşarken yormadı, yazarken yordu
Hepsine buradan selam edelim
Belki de yazmasam iyi olurdu.

Aslında hiçbiri beşpara etmez
Sevgisiz oldukça, burada bitmez
Olur ya gün gelir birisi olur
Belki de bu sefer O kabul etmez.

O zaman son olur inanıyorum
Seversem kimseyi görmezki gözüm
Çıkarsa karşıma, ben sanıyorum
Evlenmek isterim, bu da son sözüm.

1994/Ankara

MUTLU ÇELİK