Aşk Oyunu Şiiri - Süleyman Bektaş

AŞK OYUNU

Oynardık,
Gün batımına dek,
Mahallenin parkında.
Sen anne olurdun, bense baba.
Çocuklarımız da vardı oyunda.
Fakat onlar değildi,
Bu oyunun farkında,
Aşk oyunuydu, bu aslında.
Lakin henüz değildik farkında.
Nasıl bilelim ki?
Henüz sen on dört,
Bense on beş yaşında.
Sen mızıkçılık yapardın,
Bazen oyun arasında.
Gidip otururdun,
Kenardaki o bank-a.
Hep ben gelirdim yanına,
Hadi oynayalım diye.
Birde nergis takardım,
Dağılmış saçlarına.
Gelmez gayri o günler.
Hayalden de uzak,
Her gelecek kaygısı,
Aşkımıza oldu tuzak.

Süleyman BEKTAŞ
(Çağdaşi)