Aşk Öyle Mahcup Ki Şiiri - Yurdagül Özay

Sana sığınırdım gecenin mateminde
Bir müridin şeyhine sığındığı gibi
Coşan gönül çayım senin içindi akardı
Aynalarda gördüğüm gözler
Senin için bakardı
Sendin zamanın her türlüsü
Sendin yaşamın yaşamamın tek gayesi
Ya sende beni bulmuştum
Ya da ben sen olmuştum
Aşk bir yıldız yağmuruydu kalbime

Sonrası mı?
Karanlık bir sessizlik
Sen “yok oluş” de istersen buna
Bir yürek patlaması
Ya da kıyametin kopması gibi
Çünkü
Bir mahşer yeri gözlerimde
Bin bir kahır bin bir isyan
Ve asi bir iç çekiş
Yumruğumu vurduğum masalarda
Cam kırıklarında binlerce ah
Tüm sırlı gecelerin hatıraları bende saklı
Gecenin en koyu karanlığı ben
Bir ben bilirim suskunluğumun tarihini
Bir ben bilirim susuşumun nedenini
Her gece bir ben dokurum gökyüzüne
Yalnızlığın gergefinde hasretimi özlemlerimi
Ve bir ben şahidim
Her sabah bu bedenin cansız düştüğüne

Şimdi aşk öyle mahcup öyle yalnız ki
Yüreğin zindanlarında
Sorarım sana
Hangi gönül yasası kurtarır
Aşkı ihanetin zincirinden

Kelebekler kanatsız kalınca
Ve sevda yorulunca
Yüreğimi ellerimin arasına alıp
Susup kalıyorum işte