Aşk Ölür Şiiri - Tuçe Köngül

Aynanın aynaya baktığı
Islak sonsuzlukta,
Şehir sessizce ağlar,
Akar, damlar
Dudaklarının çatlak duvarlarından…
Bir lahit gibi serilir
Şehrin üzerine bulutlar…
Gölgeleri çürür binaların…
Devrilir yeşil ruhları ağaçların…
Kargalar peşlerinde, ölü ruhlar taşır.
Hıçkırarak ağlar gece…
Ve İstanbul – sevgiyi topraklarında büyüten –
Usulca yağar üzerimize…
Acılarımızı örter,
Şefkatle öper dudaklarımızdan…
Okşar başlarını, tüm sevdalı yüreklerin…
Ölü yüreklerin…
Sis basar, ölüm yayılır.
Minareler yıkılır denizine yalnızlığın…
Martı çığlıkları üşüşür mezarlara
Arayarak cesedini aşkın…
Bir ağıtı söyler İstanbul.
Dudakları sahil, gözleri deniz…
Acıtır geceyi Ay…
Gözlerinden kuşlar tükürür uyku…
Yağar rüya tarlalarına çığlıklar…
Kabuslar büyütür yastıklarında çocuklar.
Ve İstanbul – ana yüreği –
Her küçük ruhun yatağına
Bir masal bırakır.
Aşk İstanbul’da gömülüdür.
Öldüğü sokaklarda..
Bir tapınak doğurur taşlar
Ve müritleri çoğalır bu şehrin.
Aşk ölür.
İstanbul ölümsüzdür...

2006/İstanbul