Sevmek, yanmak değildi sadece.
Yanarken anlamaktı seni,
Bir yangının içinden fısıldanan
Sessiz dualar gibi saklıydı suretin.
Her kıvılcımda senin adını duydum,
Ateş bile seninle yanmayı seçti.
Zira aşk, kül olmak değil,
Külün altındaki hakikati görebilmekti.
Sen, harlanmış zamanların gölgesinde,
Gözlerimden süzülen bir sır gibi duruyordun.
Ben ise, yangının ortasında kalmış
Yalnız bir yürekle seni anlıyordum.
Bilirim, aşk yanmakla başlar belki,
Lâkin yandıkça dökülür üzerindeki maske.
Ve hakikat, ancak kül altındaki sessizlikte konuşur.
Sen işte oradaydın
Küllerin altındaki ebedî sır gibi,
Dokunulmaz, ama hissedilir bir yerlerde.
Sevmek,ölümsüz olmaktı belki.
Alevlerin değil, sabrın dilinde.
Bir yangınla yanarak değil,
O yangında seninle kalarak ölümsüz olmaktı.
Kayıt Tarihi : 23.6.2025 10:23:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!