Aşk Şiiri - Hamdi Bağcı

Dudaklarını yakmıyorsa
Ve gözlerinin içini titretemiyorsa
Hangi kapıdan girilir kalbine?
Sen, hayatın en büyük yalanı,
En ağır sırrı değil misin aşk?

Zaman bir devrim meydanı gibi
Omuzlarımda sallanıyor.
Duvarlarına vuruyorum nefesimi,
Ama yankı yalnızca kayıp bir çığlık…
Anlıyorum artık:
Dünyanın günahı,
Bu yanışın ağırlığıymış.
Sebebi aşk...

Bir dağ gibi yükseliyorsun zihnimde,
Doğa gibi,
Ağaçların kök salışı gibi,
Suyun taşlara çarpıp berraklaştığı gibi.
Dağ yarıkları, falezler,
Yeşile kızıl karışmış baharlar
Sultanların sarayları gibi
Yerleşiyor aklıma, varlıkların
Her biri bir destan, bir tarih, bir çığlık.
Ceremesi aşk...

Ve sonra…
Zamanın bilinmez uçurumuna düşüyor adın.
Ansızın kayboluyorsun,
Rüzgârın yön değiştirmesi kadar sessiz,
Ama her kayboluşun
Beni daha da derin bir savaşın ortasına fırlatıyor.
Zifiri karanlığın umudu aşk...