Aşk Mührü Şiiri - Fulya Aras Koca

Hekimsin diye,
niyeti ezelden yazılmış gönlüme,
sana mı düştü,
nefessiz kalış hükmü
kesmek,
nevbahar bildiğim gülşende?

Neden,
varlığına talipken
“hal-i harap olur” demez,
müstehzi gülüşünce
beni muzdarip eylersin?

Söyle aşk!
Neden,
son nefese kadar
sineni payitahtım bilmişken,
müphem bir can gibi uzak durur,
gönlüme yük sürersin?

Yok mudur ahde vefan?

Efsunkar kalışım
sevdamdan mütevelli,
sense bilmez gibi,
“safderun” dersin

Bilirsin,
lafigüzaf etmem.

Varlığın, bana ömürlük şen nefha.
Hele bi nazende yarim olsan,
ölüm haram olur istemem başka eda.

Bakma sen eksilmeyen duama.
Zeval gelmesin, benim olmasan da canına.

Ahh
ruh-u revanım

Ne eylersen eyle,
yadıma düşmeye gör,
o lahza
usum çekilir serimden de
teslim eder canını senli düşlere.
Tutulur işte gönlüm,
usulca, meşk-i muhabettine

Sense sû-i zann edersin,
sana yüz sürmüşüm diye.

Methiyeler dizsen de şimdi önüme
ne çare.
Aşk, mührü çözer mi,
sen ferman buyurmuşken defnime?

Demek böyle de ölüm düşermiş,
sirayet etmeyince sevda
yar bildiğin, can özüne.