Aşk Müebbeti Şiiri - Ferdi Ak

Aşkın müebbetine gönüllü ettin
Yüreğimde goncalanıp açtığın yerde
Bu yarayı sarmadan nereye gittin
Yakalarım seni kaçtığın yerde

Tuzlu bir kederle yıkadın beni
Ömür tezgahında dokudun beni
Roman yaptın sayfa sayfa okudun beni
Fırlatıp attın bıktığın yerde

Kuru yaprak eyledin, bıraktın yele
Yaptığın eziyetle ne geçti ele
Beslediğim sevdayı bıraktın şarampole
Hayatımın içine ettiğin yerde

Bırakıpta gitmek kolay değil ki
Bu dünya gerçek, alay değil ki
Kalaylasan anasını, kalay değil ki
Benden benliğimi aldığın yerde

Boşa isyan edip bağırma boşa
Mutluluk kul olmuş, ihanet paşa
Anlardı bu aşkı anlatsam taşa
Bekliyorum son kurşunu sıktığın yerde

Kızıllanır dağlar, bulutlar mora çalar
Soğuklaşır sırtını verdiğin duvar
Gelincikler kanarsa bil ki gittiğinden kanar
Baharı köz edip yaktığın yerde

Boşver dedim kendime bunlarda geçer
Sabır eken çiftçi bereket biçer
Kaplumbağa birgün tazıyı geçer
Hatıramda uyuya kaldığın yerde

Bir fısıltı diyor ki ''hala umut var''
Yaşa mutluluktan sana komut var
Ölümden öte köy var konut var
Lav olup gönlüme aktığın yerde

Gidişat telaşına atmışım yama
Senden öte herşey bana muamma
Gözlerinin yeşilinden içerim kana kana
Bedenim lal oldu baktığın yerde

Bu şehir umutların şehridir gülüm
Düştüğün göz pınarı nehridir gülüm
Aşık ölse aşkı kalır, şerlidir gülüm
,Bul bakalım bu aşkı gittiğin yerde

Yasak afişlerin fişlenmiş magandası
Sefalet düşlerinin uzaktan kumandası
Hz. Adem'in en eğri kaburgası
Rahat duramamışsın, çıktığın yerde.

30.05.2006/salı
Saat: 10:26